چهارپاره/محمد جلیل مظفری

شاید شبی برای تو بنویسم

وقتی که ماه تا به سحرتابید

درجاده های دور شبانگاهی

وقتی غبار حادثه ها خوابید

آری شبی برای تو خواهم گفت

از روز های پرسه و بی تابی

سرگشته تا نهایت شب رفتن

در جاده های روشن مهتابی

شاید شبی برای تو بنویسم

از روز های تشنه ی بی باران

از بغض کور و کهنه ی چتری که

کز کرده ماتْ گوشه ی پاییزان

شاید شبی دوباره به یاد ِ تو

ترْکید بغض و اشک فرو بارید

از عمق شب ستارۀ ِ امیدی

برخاست تا نهایت شب تابید

باید شبی برای تو بنویسم

از آسمان داغ ِ کویرستان

تشباد ِ پی گسسته که آتش ریخت

بر خرمن شکفته ِ تابستان

می دانم آه... این همه بیهوده است

شعر مرا تو هیچ نمی خوانی

باری نخوانده قصه ی دردم را

حال ِ مرا تو هیچ نمی دانی؟

خط خورده باز نام و نشان من

در خاطرات ِ دور ِ تو می دانم

یک روز پاک ِ شسته ِ بارانی

شعری برای چشم ِ تو می خوانم.