شعر و کاهش مخاطب/محمد رضا راثی پور

اگر چیزی بنام هنرهای کلامی که منعکس کننده بازخوردها و احساسات آدمی از محیط و دنیای درون و بیرون نیست وجود نداشت ، شاهد انتقال تجربه و خرد بشری به نسلهای بعدی نبودیم و چه بسیار تکرار مکرر اشتباهها و خطا ها رخ داده بود.هر چند در یک نگاه منصفانه  ،با توجه به خیره سری های سرشت بشری و جزمیت مخصوص انسان که همیشه خود را عقل کل و مرکز آفرینش می داند همیشه امکان استفاده از تجارب وجود ندارد وگرنه اینهمه شاهد تکرار تاریخ نبودیم .ولی همین موارد مثبت نیز قابل برجسته کردن و برکشیدن است و اهمیت هنرهای کلامی را نشان می دهد.

گاهی فکر می کنم که اصرار و تاکید تقلیل گرایانه برخی از منتقدین که سعی دارند راه مباحث اخلاقی و تعلیمی را از شعر جدا کنند و شعریت محض را تبلیغ می کنند ، بطور محسوسی باعث کاهش مخاطبان شعر و در عین حال جنبه کاربردی شعر شده است.

شاید هم منظور نظر آنان پرهیز از صراحت و بیان مستقیم است اما هرچه بوده موجبات ناکارآمدی شعر را فراهم آورده است.

مدتهاست که شعر نقش اثباتی و تعلیمی و سرگرم کننده خود را از دست داده و تنها منحصر به بعضی حظ های ذوقی و آن هم مختص اهل فن شده است.برای بسیاری از مخاطبان شعر خوب شعری است که احساس همذات پنداری را در آنان بر انگیزد وگرنه رفتار شاعر با کلمات و ساختار شکنی و کشف و شهود شاعر که البته رنگ تکلف را نیز دارد مخاطب را از شعر دور تر و دور تر می کند.