مرثیه ای برای روز شعر/سید قاسم ناظمی

امروز روز شعر و ادب فارسی و روز بزرگداشت آخرین بازمانده غزل فارسی، سیدمحمدحسین شهریار است.

شهریار آن گونه زیست که نیازی به بزرگداشت و نکوداشت نداشت و همین را در بزرگداشت ٨٠ سالگی اش به شعر گفت، اما شعر فارسی و هکذا شعر ترکی آذربایجانی به او و شعرش نیازمند است. 

چگونه می توان از ادبیات فارسی  و ترکی آذربایجانی شعرهای نغز شهریار را حذف کرد؟ در حالی که بسیاری از ابیات او به مثابه امثال و حکم بر زبان مردم جاری است و مردم در شادی و غم با زبان شهریار با یکدیگر سخن می گویند.

شهریار بیش از آن که در تقویم برای خود روزی داشته باشد، در دل مردم خانه کرده بود و امروز با همان رندانگی که از حافظ بزرگ به ارث برده بود به شعور آنانی که هر روز برای ٢٧ شهریور نقشه می کشند، در عالم بالا می خندد! 

واقعا خنده دار نیست که مسئولان، ادبیان و دست اندرکاران به جای بزرگداشت این روز و تکریم هنر آسمانی شعر، هر سال بر سر این روز دعواهای زرگری راه می اندازند؟!

بگذریم.... در میان این هیاهوهای برای هیچ، روز شعر و ادب و روز بزرگداشت شهریار شعر ایران را تبریک می گویم.

٩٥/٦/٢٧