وخامت/ محمد ابرغانی

برای سیاوش کسرایی:

نشسته با خیالها و خوابهای دور و دیر سال

غبار روزگار بر سرش

و کشتزار در خزان و برگریز را

نگاه می کند

دگر امید

فسون تازه ای به بازوان خسته اش نمی دمد

دگر جنون شور

جرقه ای نمی چکاندش به شامناک ذهن

جراحتی که در دلش نگشته التیام

فریب دوستان زور و زر پرست

شکسته پشت اعتماد او

خیال داشت این خرابه را

بدل کند به رشک هر چه در فسانه ها شنیده است

نشد 

ویا نخواستند تا شود

واو که با خیال دور دست خود همیشه بود عجین 

نشست

و پشت طاقتش شکست

غمین

برابرش خرابه و به باد رفته این زمین

و خستگی چو موریانه ذره ذره خورده استقامتش

خبر ندارد این مریض از وخامتش