عاشقانه/علی حاج حسینی روغنی

□

جشن خطوط بر کف دستان تو

همچون نگاره هایی چینی است .

قرمز ، سپید ،

با انعطاف کامل و شیرین رنگ ها

با سایه روشن غزل آهنگ رنگ ها

□

می پرسی از چه خاموشم ؟

اندیشمند منحنی رودخانه ام ؛

این انحنای مرموز

که تا کجا ، کدامین دریا

ره  باز می کند  ؟

اندیشمند این همه مهتابم

وقتی که نیمه شب به هدر می رود .

□

باد

بر پرده ها به رقصِ کرشمه

بر انهدام این همه تاریکی

بر می خیزد .

گویی نگاره ها به تکان می آیند .

سپید ، 

قرمز ،

همسایگان شرقی شب های یکدگر

دستانشان همیشه گزارشگر

آن را که با زبان نتوان گفت

و چشم هایشان موسیقی

در بستر سکوت

□

از پنجره به کوچه نظر می کنم

بر سنگفرش

قد می کشند باز تن سایه ها

قندیل های شوم سیاهی .

□

شب است

دستت را

در دست من گذار

بگذار فال عشق ببینم . . .