تعامل فعالانه/محمد رضا راثی پور

گاهی پرداختن صرف به ادبیات و به بهانه ارزش دادن مطلق به آن ، و بی توجهی به آنچه پیرامون ما می گذرد خود نوعی نقض غرض است یعنی انگار این آئینه صیقلی را کم جان تر از آن می پنداریم که بتواند بازتابی از درشتناکی های زندگی معاصر ما داشته باشد و به آهی مکدر می شود.این نگرش تقلیل گرایانه در کنار مخاطراتی که به خاطر پافشاری بر برخی مواضع بر حق که هزینه هایی به دنبال دارد میدان را  از هنرمندان درد آشنایی که قابلیت سمت و سو دادن اندیشه ها و افکار عمومی را دارند تهی می کند و افرادی منفعل می پروراند که چیزی جز منفی بافی در چنته ندارند.افرادی که در برج عاج کمال جویی و تنزه طلبی به این دلخوشند که در اینده دور از دست یکی پیدا می شود که غبار مهجوریت را از آثار این خود نابغه پنداران می زداید و مشتاقانه و بی جیره و مواجب ابعاد خلاقیت و نبوغ آنان را برای نسل بعد تشریح می کند.

البته سابقه ناکامی ها و سرخوردگی هایی که از ناحیه دخالت اهل هنر در کار سیاست عاید هنرمندان شده مزید بر علت بوده است.هنرمندان از دید رندان سیاست پیشه جز ابزاری برای تبلیغ و توجیه خبطها و تقصیرات ارباب قدرت نیست و چه چشمداشت پاداش دارد که همین که ارباب سیاست قوت لایموتی برایش تدارک دیده اند از سرش زیادست و برود خدا را هزار مرتبه شاکر باشد که هنوز زنده است و دچار تیر ناغافل خشم و طرد نشده است!

برهم زدن این مناسبات ناعادلانه هر چند آرزویی ست دور و دراز اما ناممکن نیست.

تا تعامل فعالانه   و نیز اصرار بر اعاده حق پامال شده اهل اندیشه و هنر ملکه ذهن ما و اصلی ترین دغدغه و دلمشغولی ما نباشد اوضاع بر همین قرار است.به قول مرحوم حسین منزوی زهی خیال باطل که به این دلخوش باشیم که زمانه غربال بدست دارد و سبک و سنگین می کند و ناقد و صراف قابلی است که در این ایام رندان دغلبازی هستند که چنان کلاهی گشاد برای صراف زمانه تدارک می بینند که تا سالها چشمش جایی را نمی بیند.