زائران ملول/محمد علی شاکری یکتا

بازگشته اند

با تن پوشی آغشته ی گناه شبانه

از صحاری بی باران و زیارتگاه تالاب های سوخته

ازسرشکستگی نخلستان جنوب

که میعادگاه رزمندگانی است با چشمانی از خورشید

 اما ازآن همه تن افتاده بر خاک وطن

نه خاکستری پیداست 

نه دروازه ی ماهِ مانده درمحاق.

نه سرزمینم مویه می خواهد و

نه آسمانم غریو جنگنده های زرین بال را

دریاهایم

سرخوش سوت بنادر است و

بنادر به بوی ادویه معتادند

و تجارت ماهیان

سرفصل زاد و ولد شنبه بازار است.

تندر

موسیقی توفان های موسمی را خوش می دارد

جنگل به نفرت از تبرهای بی ترحم

فریاد می کشد

و انسان خاور میانه

ستایش می کند وتکه پاره می شود

تا هیچگاه دل برندارد از وسوسه ی زاری های سیاه

زاری های سیاه

زاری های سیاه.

---

* شعری از دفتر چاپ نشده بام تهران طوفانی ست