مفتخر/علی رضا قاضی مقدم

اهل عمل به منقل و وافور مفتخر

شنگول ها به حبّه ی انگور مفتخر

صف بسته اند بر در ِ کشتارگاه شهر

سلّاخ ها به تیزی ساتور، مفتخر

مردان عرصه ی ادب و عشق، سر به زیر

نا مردمان لال و کر و کور، مفتخر

آوردی ام به چنگ و خوشی آنچنان که بود...

...چنگیزخان به فتح نشابور مفتخر

تو با همان ستاره ی سر٘دوشی ات بناز

ما با همین ستاره ی کم نور، مفتخر

طفلم، ولی به پاکی گهواره، سر بلند

پیرم، ولی به پای لب گور، مفتخر

خالی ست دست و بال دلم پیش حضرتش

با این همه، به ران ملخ مور؛ مفتخر

شرمنده ام به قدر کفایت ز شعر خویش

باری ولی به غایت مقدور مفتخر

مانده ست روی گونه ی من ردّ ِ سیلی ات

پیراهنم به وصله ی ناجور مفتخر

از عافیت بریده و از عفو٘، نا امید

من شاعرم به شعر و شر و شور مفتخر