یکنواخت/محمد رضا راثی پور

خوابی به زور قرص

صبحی به ضرب ساعت پر جنجال

شبهای بی ستاره

و روزهای تنبل بی گنجشک

من با کدام بال - که از من گرفته اند -

از این حضیض اوج بگیرم به آسمان

من با کدام واژه ببافم

از برج حصر خویش به آفاق ریسمان

اینجا نشسته ام به تماشا غروب را

و کاروان حسرت ناکرده های خویش

آنسان که از ورای قفس بیند

کوچ پرندگان رها را

مرغی شکسته بال

و روزگار می گذرد تلخ و یکنواخت :

خوابی به زور قرص

صبحی به ضرب ساعت پر جنجال!