غزل/ حسین جنتی

گرفتم، گریه‌کردم، این برایت خانه خواهد شد؟!

برایت اشکِ من آن کودکِ دردانه خواهد شد ؟!

.

سبو افتاده آن سو ، همسبو افتاده آنسوتر ،

دگر این جام با چندین تَرَک پیمانه خواهد شد؟!

.

به هرسو می‌پرد در این شبِ تاریک ، دیوار است

مگو بی شمعِ روشن "این دو پَر" پروانه خواهد شد

.

به هرصورت غمت را می‌خورم تا همنوا باشم

که آدم با غمِ بی‌همنوا دیوانه خواهد شد 

.

فراموشی، دوای دردِ انسان است و می‌آید

یقین دارم که مویت صبحِ فردا شانه خواهد شد

.

هنوزت دانه ی امید در دل هست پس برخیز

بسا باغا که بیرون از دلِ این دانه خواهد شد!

حسین_جنتی

@roozegaronline