شعری از شارل بودلر / ترجمه آسیه حیدری

چونان پریان کهربایی چشم

به شاهنشین تو می‌آیم  باز

آرام میخزم، با سایه های شب تا بسترت

مه آلوده بوسه های سردم را به تو

 می‌سپارم 

چون ماه

و خزش مارِ نوازشم بر افت وخیز پیکرت.

فردای پریده رنگ که بیاید

خالی حضور من سرد است تا شامگاه

آ نگاه که همه، جوانی و زندگانی ات را حاکم اند

می خواهم به هراس، پادشاهی ات کنم .