رسیده / سالار عبدی

بیدار شدم بدون آنکه

یک خواب جدید ، دیده باشم

داغ است وجود نحسم ، انگار ، 

از آتش تو ، پریده باشم

بگذار که نقش خنده ات را

بر بوسه ی این غزل ، گُدازم

لب را به گلایه باز کن ، تا ،

تعریف تو را ، شنیده باشم

من عاشق این که عصری از مٍهر

از جادّه های خالی از بغض

پرواز کنم دقیقه ها را

تا پُشت درت ، رسیده باشم

در باز کنی مرا ببینی

یک بوسه از اندُهم بچینی

تا لحظه ی فتح پیرهن ها ،

سوی تن تو ، دویده باشم

با لرزه ی دست و پایم انگار

یا هر تپش دلی ولنگار

از شرم و حیا ، کناره گیرم

این قافیه را ، " دریده "  باشم

نوزاد سه ماهه ام که گویی

از مادر خویش ، دور بوده

ابرم که تمام قطره ها را

در پای گُلی ، تکیده باشم

فردوشی شاهنامه بر دست

اشعار حماسی ام به پیوست

سعدیّ غزل گرفته در پیش

خاقانی بی قصیده باشم

در یادمی ای ز دیده غایب

دل - بُرده ی مظهر العجایب

بگذار پس از همیشه رفتن

این بار فقط رسیده باشم..

#سالارعبدی

@peyrang