غزل ترمز بریده / سالار عبدی

شعر هایم را برایت گریه کردم تا سپیده    

خواب از چشم غزل های پریشانم ، پریده

عشق من ، باغی پُر از گُل ، خاطراتش ارغوانی    

من ! که هستم !؟ قطره اشکی ، روی دیوانی چکیده

یا ؛ گُلی پژمرده لای دفتری از یاد رفته      

لاله ای هستم که در سوگ عزیزی ، داغ دیده

بار ها با ماه ، جای تو نشستم ، شِکِوه کردم    

ماه!  هر شب تا سحر صد بار نامت را شنیده

حس تلخی دارم امشب ، خنجری از پشت خورده     

باغبانی که گُلش را دیگری از شاخه چیده

یا دل معشوقۀ من ، کرده عشق اَش را فراموش       

قلب احساس اَش به یاد عاشقی دیگر ، تپیده ..

دست شومی ، مرغ تقدیرِ مرا مجروح کرده       

خنده اَم را هیچ کس ، بعد از عبور تو ندیده

تو ! برو با یار خود خوش باش و در اخبار بشنو :        

ترمز سالار عبدی ، نیمۀ دیشب بریده

در اُتوبان شهید همّت ، تصادف روی داده     

زیر چرخ یک تریلی ، جسم بی جانی لهیده

چشم هایت مستقیمأ خیره بر تلویزیونند و ...      

گوش هایت ، مستقیمأ این خبر ها را شنیده

مرگ یک شاعر ، جهانی را به حیرت می کشاند       

قدِّ  رعنای تو را هم این خبر ، قدری خمیده

لایۀ زیرین سنگ تُربتم دیوان شعری ست       

بغض هایی ناگشوده ، شعر هایی نا شنیده

سنگ نوک تیزی گرفته جسم بی جانم به دستش   

طرح چشمان تو را بر سنگ قبر خود کشیده

بی رَمَق ! زیر سِرُم ! بر روی تخت افتاده ای و ..       

تا به هوش آیی ببینی ، اَربعینم هم رسیده

تا بیایی بر مزار خستۀ من و َ ببینی            

حسرتم ، شکل گلی از گور بی تابم ، دمیده...

از مجموعه غزل : سکانس آخر

#سالارعبدی

فن پیج رسمی سالارعبدی:

Salar_abdi_fan

 کانال رسمی سالارعبدی:

 @abdiisalar