نگاهی کوتاه به شعردکتررضابراهنی /علی سرهنگی
.
"چیزی که برزبان نیاید هرگز به دنیا نخواهد آمد.
"وظیفه من این بوده که از همان آغاز تاریکی
جهان را بفهمم وآن را روشن کنم " ....براهنی
.
اشاره : یادداشت تحلیلی مرا برای شعرشگفت انگیز و دلنشین دوست نازنینم دکتررضا براهنی که ازآخرین و تازه ترین شعرهای این شاعرو منتقدبزرگ ادبیات ایران است درزیرمی خوانید.....لازم است درمورد عکس ضمیمه هم توضیحی بنویسم : . میهمانی کوچک و باشکوه به افتخارحضوردکتربراهنی ..زمانی که درتبریزبه سرمی برد و من هم درچندشب شعرو مراسم و میهمانی میزبانشان بودم .....دوبانوئی که پشت شان به دوربین است ...سمت چپی خانم سایبان نقاش و وکیل دادگستری است ودیگری نامزدسابق غلامحسین ساعدی .........نشسته ازراست به چپ : علی سرهنگی ،رضا کرمی ،مجیدشهرتی ،دکتررضابراهنی و دکترعباسعلی رضائیان که یادش گرامی باد...باهم اول یادداشت رامی خوانیم و سپس شعراستادرا ..............سرهنگی
.
این ها همه واقعا قطعات در خشانی از یک سمفونی عاشقانه هستند ،قطعاتی سنگین وموقر در کنسرتوی جاودانگی ...با عطر خاموش وپراکنده ای از یک عشق ماورائی که از موومان اول سطر های آن احساس می شود...
.
قطعاتی که در کنسرتوی "جاودانگی " همراه با "اونامونو" ...رازی بزرگ وژرف را باهم بردوش گرفته وبه جلو می کشند....!صورت نوعی انسان در این اثر در فرم حماسی سروده شده ،حتی اگر در ذهن شاعر از قبل نبوده باشد....ومی شود به آن نام "اروئیکا" نهاد...
.
در پایان شعر گوئی شاعر تمام نیروی بشری را جمع کرده در یک جا ومی گوید:"عشاق در اعماق تاریکی اندام های یکدیگر را در خویشتن متبلور می بینند"...ودر این جا دیگر ما به موسیقی گوش نمی دهیم ...بلکه در برا بر چهره زنده معماری جهان دیروز ،امروز وفردا ایستاده ایم ....که شاعر دردمندما آن راباگوشت و پوست و خون و استخوان های خویش آفریده است ...
.
با یک مستی پرشور وپنهانی تا همراه با سرایندگانی در آسمان های جهان به قدوقامت انسان سلام گوئیم و تصویری نوستالوژیک از این غول زیبا رادر حجم ،بعد ،فضا و زمانی که در حیات تاریخی اوتکامل یافته است ...ببینیم...چراکه اگر تمدن در قلب بشر نباشد،
در هیچ جای دیگرنیست.
..............................
.
اکنون باهم شعر رضا براهنی رامی خوانیم با عنوان :
چیزی که بر زبان نیاید هرگز به دنیا نخواهد آمد !
.
کسی که آفتابی الماسگون را درون خویش مدام با درد عشق می پروراند
به هیچ ستاره ی میخی که با نوک تیزش از دوردست های جهان شتابزده فرا و فرو می گذرد
اعتنا نمی کند
سه انگشت دست راست من به فرمان آفتاب در این زبان درندشت می دوند
و عزم چشمم از این آسمانِ درونم گسیل می شود
خیالم آن چنان دیوانه وار پرواز می کند که بال هایش را انگار فرشته ها در آسمان پروار می کنند
من پرده دار غیب نیستم خود غیبم
و هر کسی که گمان می کند که من به این سطح زمین رضایت دادم و یا به آسمان بالا سرم
هنوز نمی داند که سرتاسر این کائنات را به پشیزی نمی خرم
جهان با تمام خورشیدها و کهکشان هایش از من عبور می کند این، من نیستم که عبور می کنم
کدام ستاره تا حال مصراعی شعر عاشقانه سروده ست؟
و آفتاب مگر عشق می شناسد و مگر موسیقی؟
جهان با تمامی خورشیدها و کهکشان هایش از من عبور می کند این، من نیستم که عبور می کنم
کدام ستاره تا حال مصراعی شعر عاشقانه سروده ست؟
و عشق موسیقی مگر آن آفتاب را به خویش مباهی نکرده است؟
کدام آهو تا کنون سر بلند کرده تا ماه را ببیند؟
و ماه، ماه و آهو و جنگل به آن پیچیدگی اگر من نباشم و نگویم؛ مگر وجود دارند؟
و کهکشان مگر چیزی ست جز این چشمک بی اختیار ناچیزم از خلال مژگانم؟
و من اگر نباشم، تو که معشوق منی مگر به دیده ی عشاق دیگری در آینده خواهی نشست؟
هزار آینه ی شخصی دیوانه برافراشته ام به دور عشوه ی بی انتهای تو
ـ “عشوه” ـ چه واژه ی والایی!
انگار آن را تو بر زبان راندی اول و بعد زن قیامت شد
و از پسِ آن بود که هیچ آینه ی دیگری را اجازه ندادم
نوک آن ناخن نوچیده ی ظریف تو را انعکاس دهد
عاشق اگر حسود نباشد حتماً دیوانه است و یا زیبایی سرش نمی شود
من از کهکشان آدم و عالم گذشته ام
به هر ستاره و سیاره و شمسی کلید انداخته ام
و هیچ نمی دانستم دنبال چه وَ که می گردم
و ناگهان دیدم از اول دنبال همین جا می گشتم
تا گزارشی نویسم از آینده ای که در آن انسان پرندگان زنده ای از واژه ها خواهد آفرید
و بال هاشان را بسیج خواهد کرد در برابر سپیده دمی دوشیزه که آفتاب بر آن مهر خون خواهد پاشید
وظیفه ی من این بوده این که از همان آغاز تاریکی جهان را بفهمم
و آن را روشن کنم
و این روشنایی از روشنایی خود خورشید کمتر نبوده
عشاق را ببین که در اعماق تاریکی
اندام های یکدیگر را متبلور می بینند
و دروازه های بهشت یکدیگر را
با چنگ و دندان مفتوح نگاه می دارند
زمانی من احساس کرده ام که آسمان ها را به روی زمین آورده ام
و یک نفسم کافی بوده که جنگل ها را
در حال رقص به پرواز درآرم
زیباترین فصل های کتاب های مقدس را
به خط خویش نه تنها نوشته ام
حتی
بر سینه ام نبشته داشته ام
چیزی که بر زبانِ من نیاید هرگز به این دنیا نخواهد آمد
به الفبای روح این منِ آشفته نیاز داشته اند خدایان
و لاف هایشان همگی لاف های غربتِِ از من بود
زبان من نبود اگر، این جهان نبود! همین!
“و روشنایی بشود و روشنایی شد،”
از من به آسمانِ جهان رفته ست
آن واژه ها همگی واژه ی شاعر بود
از خواب های من دزدیده اند
آن چند واژه چند واژه ی یک شاعر بود
انسان، معراج را به قد و قامت خود افراشته است
الگو ایستادنِ انسان است با تمام قامتِ خود روی پا
الگو قد و قامت انسان است
کسی که کنجکاوِ آسمان نباشد انسان نیست و خود را نمی شناسد
چنان آسمان را از صدقِ دل طلبیده که گاه گاه خود را در آسمان جهان جا گذاشته است
عشاق در اعماق تاریکی اندام های یکدیگر را در خویشتن متبلور می بینند
حتی اگر صلیب را مردم آشفته ای برافراشته باشند
معراج از طلبِ ذاتی آن قامت انسان برخاسته است
حالا تو عشاق را ببین که در اعماقِ تاریکی اندام های یکدیگر را متبلور می بینند
معراج از طلب قامتِ انسان برخاسته است.
