مسافر/حسن اسدی

مسافر! سخت دلتنگم

و بذر انتظار افشانده‌ام تا بیکران . . .
                                             تا دور
به یادت شاهراه لحظه‌ها را
                                مست می‌پویم
به روی خاکفرش راه
نشان از سایه‌ی اندام دلجوی تو می‌جویم
سرشکم از نگاه خسته و تبدار می‌جوشد
و خون در ساغر قلبم
                    ز شوق لحظه‌ی دیدار می‌جوشد
ترا من دوست‌ می‌دارم
بهارم بی‌تو می‌میرد
دلم چونان شقایق، خون شادابی                                   
               ز لب‌های تو می‌گیرد          
من از شاخ لبانت
                      ای پری! گلبوسه خواهم چید
زبانم لال
             بی‌تو از جهان، دلگیر خواهم بود
دگر سیمای رنگ‌آمیز هستی را نخواهم دید

من از چشم تو می‌خوانم شکوه آفرینش را
تو نقش افتخارانگیز سیمای اهورایی
و من عصیانگرم
                       عصیانگر شب‌های تنهایی


تو از ناز‌آفرینان زمان حافظ و خیام
                                               میراثی
فضای گنگ قلبم را
                         تو رب‌النّوع احساسی
تو می‌دانی، تو می‌دانی
که دشت خشک طبعم را
                                ترنّم‌های بارانی
ترا من دوست می‌دارم
زمانی بود گلدشت غزل‌های مرا
                                         سیراب می‌کردی
زمانی بود با ناز و نوازش‌های دستانت
مرا در پرنیان قصه‌هایت خواب می‌کردی
مسافر! سخت دلتنگم
به سویم برنمی‌گردی؟