تبارِ جنون/سالار عبدی:

من! از تبارِ جنون تو آفریده شدم

برای بندگی عشق تو ، خریده شدم

سپس به شیطان ، دست برادری دادم

فریب ناک ترین ، میوه ی رسیده شدم

رسید لحظه ی موعود وسوسه ، آنگاه

به دست آدمِ از جان گذشته ، چیده شدم

حلول کردم بر جسم خسته ی منصور

به اتّهام انالحق ، به خون کشیده شدم 

به حُسن ، شهرۀ در کنج چاه ، من بودم

به عشوه های زلیخا رُخی ، خریده شدم

به جسمِ  خستۀ مجنون ، سه پس حلولیدم

به پایِ عشق ، کران تا کران ، دویده شدم

شدم معلّم طغیانِ شمس تبریزی

زِ نای سوختۀ مولوی ، شنیده شدم

هزار سال گذشت از هزارۀ بغضم

درون کورۀ تقدیر ، آبدیده شدم

غزل به اِذنِ من از عرش ، بر زمین افتاد

چنین به وادیِ دیوانگی ، کشیده شدم

به طبعِ نامیِ آن تُرکِ مست – خاقانی

به غُرّشی هیجان یافتم قصیده شدم

زمان گذشت و رسیدم به دورۀ سالار

به سوگِ مُنزویِ شعر ، داغدیده شدم

رسیده ام سرِ آخر به صورِ اسرافیل

به رستخیزِ جنون باوران ، دمیده شدم

" مرا! ندیده بگیرید و بگذرید از من "

من! از تبارِ جنونِ تو آفریده شدم

#سالارعبدی