در قحط سال مدارا و اعتماد/محمد رضا راثی پور

کثرت اتفاقهایی که ظرف یک ماه می افتد گاه چنان است که نمی توان  به آسانی از بین آنها موضوعی را انتخاب کرد و صحبت کرد و در عین حال پرداختن به همه آنها هم در این مجال اندک نمی گنجد.بنده حقیر سعی کرده ام از بطن این حوادث موضوعی را که مشترک است پیدا کنم و با صحبت در مورد آن گریزی به هرکدام از آنها بزنم بلکه قسمتی از حق مطلب را ادا کرده باشم.

اگر دور تا دور مرزهای مجاور کشورمان کانون بحران و درگیری شده است و اگر رقابت های جناحی هر روز تشنجی در افکار عمومی ایجاد می کند خواه نا خواه ذهنها را نیز با خود درگیر و متشنج می کند.

جماعت درگیر معیشت و قوت لایموت روزانه طبعا با شنیدن اخبار فیش های حقوقی نجومی و سوء استفاده ها خشمگین می شود و اعتمادش را به مصادر قانون از دست می دهد.از سوئی دیگر خشونت نیز از سوی رسانه های خبری که اخبار مرزهای مجاور ایران را منعکس می دهند تزریق می شود و نتیجه یک جامعه بی حوصله و پرخاشگر به بار می آید که تحقق هرچیزی را در اعدام و مرده باد می جوید.

چگونه می شود که کارگردانی با چنان سابقه روشن فکری که باید نقش موج آفرین فرهنگ و مدنیت را ایفا کند و در یک سخنرانی عمومی در مورد قصور و تقصیری که در مورد مرحوم عباس کیارستمی اعمال شده و هنوز در مرحله بررسی است و حکمی صادر نشده قضاوت می کند و حکم به اعدام می دهد چگونه پزشکی صحبت از سوء مصرف دارو می کند.

اگر مائی که کباده فرهنگ و خرد و هزار فضیلت اخلاقی را به دوش می کشیم اینقدرخویشتنداری نداریم و  در بازتاب دادن احساسات و برداشتهایمان عجول و نپخته ایم چه حرجی است بر عامه که کاررا با دعوا های خیابانی و یقه گرفتن حل و فصل می کند.

قطعا طالب اعدام بدون محاکمه نمی تواند کمپین برای عفو محکومان به قصاص راه بیندازد.قطعا پزشکی که موجبات قصور در معالجه هر شهروند ساده فراهم می کند موجبات افزایش بی اعتمادی و خشونت را فراهم می کند.

در ایامی که مدارا و اعتماد تبدیل به کیمیا شده است چه سخت است نفس کشیدن و ناظر اتفاقات ناگوار بودن