من قایقم روانه‌ی دریاست/ مهدی عاطف‌راد

بر قایقم نشسته‌ام آرام

با قایق همیشه روانم

بر بستری ز گفت‌وگوی حرکت و سکون

بر افت و خیز دائم شک و یقین سوار

جاری میان پیچ و خم ممکن و محال

در دوردستهای تأمل

و غرق در زلال تعمق

بر موجهای سرکش اندیشه‌ها روان

بر آبهای روشن آبی‌فام

راهی به سوی دریام.

پاروزنان روانه‌ام اندیشناک

در حال پیش رفتن و از خود گذشتن

و جا نهادن خود را

در پشت سر

آرام و نرم‌پو

سرشار جست‌وجو

از قایقم به زمزمه می‌پرسم:

قایق! چرا جهان

این‌سان درون لای و لجن غوطه می‌خورد؟

آلودگی چرا همه جا را گرفته است؟

گندابها چرا

این‌گونه سهمگین همه جا را

در بر گرفته‌اند؟

مردابها چرا

دنیا و آن‌چه هست در آن را

این‌سان  درون ورطه‌ی خود غرق کرده‌اند؟

و باتلاقها

دارند قصد آن‌که به اعماق گندشان

ما را فروکشند

و غرق در تباهی و آلودگی کنند

قایق! چرا ز راه حقیقت بشر چنین

افتاده دور؟

گم کرده است راه رهایی را

راه نجات یافتن از ورطه‌ی دروغ

در چشمهای مردم

جز سایه‌ی کدورت تشویش

یا یأس و ترس و تردید

چیزی چرا عیان نیست؟

از اعتماد و عشق نشان نیست؟

قایق! چرا؟ چرا و چرا؟

و باز هم چرا؟

....

در قایقم نشسته‌ام و ذهنم

لب‌ریز از چراست

من قایقم چه دور ز خشکی‌ست!

من قایقم روانه‌ی دریاست...