به یادگار/محمد جلیل مظفری

به دوست عزیزم،  #مجید_بهادر

از آبریز "جاز"

در ملتقای ِ داغ ِ "‌زهلکوت"

تا دشت‌های جاریِ "جیرفت و فاریاب"

آوازهای نازِ " کمنزیل " را

با گوش جان شنیدی.

**********

از چاک چاک ِ " لوت " گذشتی

تا زعفران و زیره و زر را

اُخرا و لاجورد و عقیق را

الماس را شاید

از این هبوط ، جان به سلامت به در بری.

**********

اندوه تلخ ِ پریشانی را

از چار سوق ِ "نقار خانه" و "سراجی"

گذراندی

تا مُشت کوبه کنی

دروازه‌های بسته ی "ریگ آباد" را

و آن دو چشم اثیری را

در حمام ِ " گنجعلی خان "

با گریه‌هات غسل دهی.

**********

یک یا دوقرن؟  نمی دانم

شاید دویست سال و کمی پیشتر

بر پشته‌پشته‌ چشم‌های خیره و خالی گریستی

اما کمی بیشتر

شاید هزار سال چه می‌دانم؟

هنگام که:

اِذَا زُلْزِلَتْ الْاَرْضُ زِلْزَالَهَا *

تو را به خاطر :

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ**

بخشیدند و

این انتظار تلخ به پایان رسید و باز

یک جفت چشم ِ مضطرب گریان

در تلی از/ ویرانه‌های بم

اشکی به یادگار برایت به خاک ریخت.

**********

من در جنوب جاری در شرجی

با تو گریستم

و در عبور/ از باغ‌های پسته‌ی رفسنجان

با زهر خند تلخی

تن را به آبشارِ " دوساری " سپرده‌ام

تا در هبوط جاودانگی‌ام

در دخمه‌ها‌ی یزد

یادی ز بادگیر و روز حادثه باشم.

____________________________________________________________________

*آیه ی یکم از سوره ی مبارکه ی " زلزال " : هنگامی که زمین با زلزله مخصوص خود لرزانده شود ،

** آیه ی هفتم از سوره ی مبارکه ی " زلزال " : پس هر که به اندازه ی ذره ای نیکی کند آن را ببیند.

ترجمه آیات از ابولفظل بهرام پور

_________________________________________________________________

اردیبهشت 1394- تهران