داغ لعنت خورده / اقبال مظفری

 برای  #نریمان_سالاری

در این باغی که از دلمردگی رو در خزانی جاودانی داشت

در این گلشن

که روز و روزگارش، برگ و بارش آفتِ  بادِ خزانی داشت

در این سرحد ویرانی

که شاید از سواد ِ شومِ  او روزی

سواری یا چه می‌دانم

به غیرت رهگذاری بگذرد سر در هوای شهر و  آبادی

چه نارس چیدمت ای داغِ  لعنت خوردۀ رؤیای آزادی.

ولی ای گلبنِ سرخ ردا پوشیده از داغِ دلِ  یاران

نجیب خانگی،‌ سر برده زیر سایبانِ غم

فشرده جان و تن در حجله از مکر و فریب ِ‌ینگی عالم

تورا من با یقین از بهترین، ‌والاترین سرشاخه‌های آرزو چیدم

و پیچیدم به پودِ همسرشتی، تارِ ‌همزادی

وبا پیراهنی از مخمل سرخِ شقایق‌ها

نهان کردم تورا در لابلای خاطراتِ خود

برای آن مبادا روز  دورِ هیچ کس نام و نشان او نمی‌داند

اگر حتی دم مرگ و 

به حسرت،‌ گوش با بانگِ جرس باشم

وگر در کنجِ دلگیرِ قفس باشم

به سودای جلیلِ در شب لعنت سحرکاران

به یاد سربلند همچو خود از خویش بیزاران

بلند و بالغ و بالا/ فراخ و فرخ و والا

چنان چون در گلو وامانده فریادی

تو را پرواز خواهم داد

تو را ای داغِ لعنت خوردۀ رؤیای آزادی.

تهران- بهمن ماه 1393

#اقبال_مظفری

https://t.me/joinchat/AAAAAEKCF61dHmskkML-UA