بازتاب/محمد رضا راثی پور

در محله ای که ما زندگی می کنیم و اتفاقا محله پر ترددیست وانتظار می رود کار و بار مغازه ها سکه باشد هر روز مغازه ها عوض می شوند و کمتر کار و کاسبی پر رونق و پر مشتری وجود دارد و همین مایه تعجب است و برایم سوال پیش می آید که حتی با یک حساب سر انگشتی و کمی محافظه کاری می شود خیلی از این کار و کاسبی ها دوام داشته باشند چرا این همه هزینه صرف دکور و ویترینی می شود که 6 ماه بیشتر دوام نمی آورد .

البته هر کس جوابی و  نظری دارد اما نظر همسایه طبقه بالای ما که آدم دنیا دیده ایست این است که نوعی ولع و  شتاب زدگی در نسل جدید وجود دارد که می خواهد یک روزه راه صدساله بپیماید و نمی داند که رسیدن به قله موفقیت مستلزم استخوان خرد کردن و صبوری پیشه کردن است.

6 ماه که سهل است 6 سال طول می کشد تا در موردی خاص شناخته شوی و 6 سال دیگر که نشان دهی در این صفت حرفی برای گفتن داری و 6 سال دیگر که اثبات کنی بهترینی .و این توانایی از نسل فست فودی و اس ام اسی بر نمی آید.

این نسل سرگشته هویت و ماهیتشان بی قراریست و هیچ اکسیری آرام و راضی شان نمی کند و کمال طلبی چون تشنجی یک رگشان را هشیار باقی نگذاشته است.

شاید حق با همسایه باشد اما همه حقیقت این نیست.ثبات و استمرار رای زمانی ارزش دارد که به راستی و درستی انتخابمان ایمان، سنگ روی سنگ بند نمی شود تا چه به رسد به مواضع هرلحظه قابل تجدید نظر.مشکل بسیاری از دوستان کم حوصله و کم طاقت وقتی تلاشهایشان ثمر نمی دهد اینست.از ابتدا قرار نبود کار فرهنگی در این دیار فرهنگ سوز جز مشکلات و دردسرهای مربوطه عایدی دیگر نیز داشته باشد و تعجب بنده حقیر از دوستانیست که می گویند چرا صدایمان بازتابی ندارد گویا نمی دانند بازتاب داشتن یعنی هدف تیرهای نامریی قرار گرفتن