وعده / سالار عبدی

از بمیرانه ترین حالت یک بُغض ،  پُرم

تا به کٍی دوره بیفتم ، غمتان را بخورم!?

 می نشینم پس دلمردگی مغرورم

تیر هایی که نشاندی به دلم ، می شمرم

تو مرا دست اجل دادی و رفتی به سفر

به غریبانه ترین گریه ، تو را می سپرم

مرغ بخت تو پرید از سر تقدیرم و رفت

اجل است اینکه نشسته ست به پشت شترم

دل بُریدی و مرا وعده به توفان دادی

 کار من نیست که از عاشقی ات دل ببُرم

پاتوق ناب شعر و موسیقی

@abdiisalar