هرگز نمیرد/مهسا هاشمی

من زنده زنده دفن شدم در خود

در انهدام  واژه ی آزادی

ای کاش در کنار ِ تو می ماندم

وقتی به پای مرگ نیفتادی

تهران گرفته حال و هوایم را

تهران به مقصدی که نمی باید

آن مرد توی جادّه ی بارانی

یک روز پشت ِ پنجره می آید

از باد و خون و دود گذشتی و

از ابرهای فاجعه فارغ شو

در خانه خانه خانه ی سیمانی

مثل ِ فروغ یکسره عاشق شو

چشم ِ غزل ترانه ی باران است

ابری گرفته حال و هوایش را

خورشید شو بتاب بر این رخوت

بشنو تو چکه چکه صدایش را

اسطوره ای کنار ِ سکوت و شعر

اسطوره ای که مثل ِ خودش دریاست

در من تعهدی ست به این مصرع:

مهدی همیشه نام ِ تو پا برجاست

...

هرگز نمیرد آنکه دلش دریاست