شعر فرا نو / لطف الله شیرین زبان

توضیح واضحات:

*این ترهاتی که می نویسم هر نامی ممکن است داشته باشد. شعر، معر، اباطیل، چرندیات و خلاصه هر چه شما بپسندید.

*. کار من نوشتن است و کار منتقد مشخص کردن سبک و نوع نوشته؛ این شما و اینهم نوشته های من؛ خواستید بخوانید نخواستید آتش بزنید و از رویش بپرید.

*این سبک نوشتن را اولین بار در کتاب های استاد عزیزم جناب اکبر اکسیر دیدم و همه را کیلویی تقدیم می کنم به ایشان. امیدوارم جسارت مرا در ادامه روی از خودشان ببخشند.

دیشب هیات داواران سوید در خانه من بودند

گفتند استاد نوبل امسال به شما رسید

چه می فرمایید؟

اخمی کردم و گفتم

چه دیر مرا کشف کردید

نمی خواهم

گفتند می خواهی سارتر شوی؟

وقتی چشم باز کردم عید کریسمس بود و بابا نویل

نه نوبل.

گفتم

بخشکی شانس

خواب هم خواب های قدیمی.

*

این روزها سکه یکصدتومانی چه نایاب شده است؛

مقابل دست شویی عمومی ایستاده ام

و صف شلوغ.

*

هرشب کابوس کتاب هایی که

در کتابخانه ام جیغ می کشند خواب مرا آشفته می کنند.

تن همه کتاب ها از وشگون سیاه و کبود شده است.

کتاب ها هوو زنم هستند

و او از هوو متنفر.

*

خواستند نویسنده ها را بکشند،

طناب کم آمد.

گفتند بیایید چاپخانه ها را ببندیم،

پلمپ به اندازه کافی نبود.

و در آخر خواننده ها را کشتند

این به صرفه ترین بود.

*

شاعر کم حافظه را شکنجه دادند

قلم و کاغذش را دزد برد

کبوتران شعر بر ذهن و روحش تخم می گذاشت و

او دایم فراموش می کرد

که الان چه زمانی است.

*

کتابی که خواننده نداشت

خودش را به آب شست

و فردا روزنامه ها تیتر زدند

خودکشی کتاب.