کولی/سید مرتضی معراجی

کولی آوازخوانی که همیشه

آب از سرچشمه برمی‌دارد

                                               اینک

آمده

         تا ناکجای بیشه‌ی اندیشه‌هایم باز

ـ کوزه بر دوشش

چین دامانش چنان رنگین‌کمان نور

موج در موج از وقار گام‌ها در رقص

می‌رسد از دور ـ

کوزه را از دوش برمی‌گیرد و خم می‌شود

                                                   افسوس!

باز باید «از تهی سرشار»

آب را از ناکجای دیگری جوید.

چندمین بار است؟

چندمین روز و شب است آیا؟

چندمین ماه؟

                   ـ آه ـ

چندمین سال

               این‌که بیهوده

چشمه‌ی شعرم چنین تار و گل‌آلود است ؟