خاطره ای در درونم هست/آنا آخماواتا/ترجمه احمد پوری

او حسود بود، نگران و آسیب پذیر،

دوستم داشت

چون بتی مقدس،

اما پرنده سفیدم را کشت

تا دیگر نتواند از گذشته ها نغمه سرایی کند.

شامگاهان پا درون اتاق نگذاشته گفت:

"عاشقم باش، بخند، شعر بگو!"

من پرنده شاد را

در کنار درخت صنوبر چال کردم

و قول دادم دیگر گریه نکنم،

اما دل من بدل به سنگ شد،

و پرنده ترانه شیرین خود را

همیشه و همه جا تنها در گوش من خواند.

@firdavsiazam

@firdavsiazam