اسماعیل رها /محمد رضا راثی پور

مرحوم اسماعیل رها را با شعرهای کوتاهش و کتاب"  لب تلخی و فنجان  " می شناختم.شعرهای موجز و طرحوار  که برشهایی از زندگی روزمره شتاب آلود و کم حوصله ما بودند.

این شاعر کم حاشیه و طبیعت گرای تهرانی در سال 1310 در تهران بدنیا آمد و با کارهایی کوتاه در قالب نیمایی در نشریات جلب توجه کرد.

ویژگی آثار این شاعر فقید نوعی عدم صراحت و پرهیز از آرمان گرایی و طرح مسایل در لفافه بود و به همین خاطر خاطرش اشعارش در فضای پر التهاب فرهنگی طنینی آن چنان که باید نداشت.

«خوشه خشم»، «لب تلخی و فنجان»، «کوتاه مانا بلند»، «بیراه خورشید»، «طلایه‌ای بر پاییز» ، «طلایه و باران»، «بیراهه خورشید (شعر بلند)» و «جرقه‌ای در باد (شعر کوتاه)» از رها منتشر شده است.

در مورد شعرهای اسماعیل رها تا آنجا که به خاطر دارم کمتر مطلبی منتشر شده  جز ایرادهایی که رضا براهنی در کتاب نسل بی سن هنگام نقد مجموعه شعر  " شعر به دقیقه اکنون " به شعرهای اسماعیل رها گرفته.

نمونه هایی از اشعار او :

ذهن درخت نام تو را می خواست

ناخن مرا نبود

لختی با برگ های سبز

نام تو را به زمزمه بنشستم

دیری است مرغکان بهاری

نام تو را به هلهله پرواز می دهند.

*****

در من زنی به ریشه نشسته

یک غنچه مانده است

تا بشکفد به شاخه

فراموشی ... .

*****

بیگانه نیست 

ما را تبر به باغ صنوبر

در این دیار تلخ

زخم تبر به باغ جوان زود می رسد. 

*****

سیبی 

در انتظار آمدن حوا

در زیر چتر ابر 

خمیازه می کشد.

این شعر فقید در شهریور 96 به علت کهولت سن در 86 سالگی درگذشت.