‍ ‍ قزلباشان / محمد علی شاکری یکتا

رودخانه ی مذاب شوربختی

گسل ناپایدار ویرانگر

پسلرزه ی بدشگون زندگی.

همین که فروریخت برج و باروی همدلی ها 

سواره نظامی ابرگونه پیدا شد

از درون مه آلوده ی زمان

که پیشاپیش آن سرداران مفرغی

دریده چشم و نازکدل

دست سوی آسمان گشودند

به شکرانه ی این همه مرگ

به شکرانه ی این همه ویرانی

مویه کنان و پریشان مو 

اشک چرکین برگونه نشاندند

دست در جیب  یکدیگر

به ربودن نیکبختی ها ی مردمان

بردرگاه سلطانی پیشانی به خاک ساییدند

که شمشیری آخته در دست و کلاهی سرخ بر سرداشت.

شما را می گویم

قزلباشانی که از گورهای کهن گریخته اید!

اما پس این گلایه ها سرودی هست

درحنجره ی پلنگانی که پلشتی تیغ زاران رابر نمی تابند

و زمین مهربان به چنگالشان پناه می بَرد .

نیمروز و تابش آفتاب 

به سیاهی می نشاندکویرنمک را.

نیمشبان که برمی خیزد ابر بی باران 

 موج خزر به سرخی خونابه ی ماهیان فریاد می زند

دیلمان فانوس دریایی روشن می گذارد

طبرستان ، تیرآرش به چلّه می نهد

یوزپلنگ زاگرس ، پنجه بر صخره می ساید

جنگل بلوط لرستان آتش می گیرد.

طاق بستان به عشق شیرین دخیل می بندد

فلک الافلاک چمر می خواند 

پازارگاد به یافتن کتیبه های سنگی اش آواره می شود و

خنج می کشد

مادر چادر نشین ایلیاتی.

نه به سپیده دمان 

نه به شامگاه عزا گرفته ی این سرزمین

از جویبار زهرآگینتان نمی نوشند

تشنگانی که با زبانی بریده بریده فریاد برمی آورند

نازک تنانی که در زاینده رود تن می شویند

شاید که گُرده هاشان کمی بیاساید

از شیار سرخ شلاق و دشنه.

کودکانی بردرها می کوبند

به تمنای نان.

در زندان های بی آبرو

دخترکانی وسمه کشیده  بردارمی شوند

به تمنای آزادی

یکی یکی به گونه می چکد

رگباری که خواهد ریخت

وسیلابی که برخواهد کند 

ستون های زشت به تباهی نشسته را

 ازکلاه دوازده تَرکتان

خون شتک زده ی سیاوش بخار می شود

و قطره قطره فرو می ریزد

بر کشتزاران آزادی

دیگربار باشدکه بازگردید به دخمه های سیاه

شمارامی گویم

 قزلباشانی که از گورهای کهن گریخته اید! 

#شعر ی از دفتر چاپ نشده ی "بام تهران طوفانی است"

محمدعلی شاکری یکتا

@RKaaIV