بر حریر واژه های شعر... /علی رضا طبایی

از فراسوی ترانگی، 

از ضمیر آب و آبی و ستاره، 

        در شبانه ی اتاق می وزی 

حس رویش جوانه را، چگونه می توان سرود؟ 

گرد من، کبوترانه بال می زنی 

حجم آسمانه را، فضای خانه را 

از طنین بال خود، می آکنی 

شعر می تراود از هزار سوی رقص تو 

هرم خواب، 

روی سطح شب شناور است 

خواب، تار می تند 

عطر کاهلی، درون تخت و جامه می پراکند 

همچنان ولی، تو بال می زنی و شعر موج می زند 

پلک های شب، 

شعله ور از التهاب خواب 

حجم خالی اتاق من، پر از طنین موج موج بال تو

ناب ناب ناب 

نرم نرم، 

بر زلال شرم، 

بر حریر واژه ها، برهنه می شوی. 

سرنهاده روی بالش سکوت، 

         غرق رخوتی غریب، 

هم صدای نبض شب، 

در کنار من، میان دفترم، به خواب می روی! 

علیرضا __طبایی