در قرنطینه/ مهدی عاطف‌راد

در قرنطینه غریبانه به تنهایی می‌اندیشم

و به رنجی که بشر می‌برد از غربت زجرآور خود .

ما در این گوشه‌ی منظومه‌ی خورشیدی

بر زمینی که پر است از آدم

در میان همه‌ی آدمها

چه غریبیم و چه تنها!

و چه این تنهایی دلگیر است!

ما در این گوشه‌ی زندان جهان محکومیم

که بسی بیشتر از طاقت و ظرفیت خود

بار هستی را بر دوش کشیم

زیر آن له بشویم

و صبورانه تحمل بکنیم.

هفت میلیارد بشر روی زمین

همگی تنهایند

همگی در همه‌ی عمر پی یافتن چیزی هستند

که کنند

حفره‌ی خالی تنهایی‌شان را با آن، شاید، پر

و دهند

درد بی‌درمان بودن را با آن، شاید، تسکین.

در قرنطینه غریبانه به تاریکی می‌اندیشم

به غم‌انگیزی خاموش شدن

و فراموش شدن.

در قرنطینه چه تنها هستم!

در قرنطینه به خود می‌گویم

آه از این تنهایی!

چه قرنطینه‌ی جانفرسایی!