محمود کیانوش. (1399-1313 ) شاعر، نویسنده، منتقد و مترجم / سعید سلطانی طارمی

او پس از 86 سال اندیشه در چرایی زندگی انسان و چیستی شاعرانه ی هستی، روز 23 دیماه 1399 در یکی از بیمارستان های لندن چشم از جهان فرو بست و جهان را به جهان خواران واگذاشت تا بر ویرانه های زیست بوم انسان دست افشانی کنند. 

من محمود کیانوش را با ترجمه ی منظومه ی "بازگشت به زادبوم" امه سزر شاعر سیاه پوست مارتینیکی فرانسوی زبان شناختم و مدتها نمی توانستم آن کتاب را از خود دور کنم. روزها در دستم بود و شبها روی سینه ام. تاثیر آن منظومه هنوز بعد از چهل و اندی سال در ذهن من زنده و فعال است. از این جهت همیشه خود را وامدار زنده یاد کیانوش می دانسته ام. اینک با نشر چند رباعی که از مجموعه ی رباعیات او انتخاب کرده ام نام و یادش را گرامی می دارم و در برابر برج بلند رنج هایش سر فرود می آورم.

ماییم و همین «نگاهِ» حیرت در راه،

«اندیشۀ» گنگ و یک «درنگِ» کوتاه:

چه رادِ «نشابور»، چه رندِ «شیراز»،

از روح، «ترانه» مانَد و از تن... آه! 

 پروانه شکست پیله اش را و پرید،

چرخی زد و بر دامنِ گل جای گزید

از پیلۀ اندیشه به او گفتم: «آه !

آزاد شدی، خوشا به حالت!» نشنید.

در یک قفسِ تنگ و سیاه از پولاد

چشمم به پلنگِ بیقراری افتاد 

با خشم به من گفت که: «دانی، ای مرد،

اینجا که اسیر است و که باشد آزاد؟»

آن روز که کرد آفرینش آغاز

خود را به هنر شناخت در انسان باز؛

آنگاه در او بدید خود را در رقص،

وآنگاه در او شنید از خود آواز.

ناگاه شبانِ پیر بر خاک افتاد،

آشفت رمه در هم و بع بع سر داد:

بی هی هی او آب وعلف شیرین نیست،

وحشت زده است گوسفندِ آزاد!

               ***