ابلیس / حسن اسدی

درپشت شیشه های غم اندود آسمان

دیری ست مهربانی خورشید، مرده است

رامشگرنسیم

درقتلگاه گنگ فضا جان سپرده است

اینک دراین سکوت

اندام سبزپوشِ اهورای عشق را

ابلیس، پشت پنجره اش، دارمیزند

فریادجویبارعرق، برجبین روز

مرگ هزارمزرعه را جارمیزند

زالوی عرش میمکد ازفرط تشنگی

خونِ رگانِ تیره وچرکین خاک را

خورشید باشرارنَفَس، دودمی کند

انبوهِ برگهای عطشناکِ تاک را

درذهن این سکوت

خوناب دلهره

درتاروپودِ پرده ی تقدیر، میدود

تقدیرشوم ما

این بارهم به فاجعه، تسلیم میشود!