زیر بار زور نمی روم مگر زورش پر زور باشد..../ دکتر حسنی

سلااااام


بارها و در زمینه های مختلف، توسط افراد و حکومتها مختلف، حتی استبدادی ترین آنها، شاهد درست بودن قانون فوق بوده ایم.
در یک جامعه دموکراتیک که تعیین جهت و تداوم آن توسط خرد جمعی مشخص شده و توسط همان خرد جمعی هم پایش و کنترل و عیب یابی و اصلاح می شود، علیرغم امکان وجود عیوب و نقایصی اجتناب ناپذیر ولی گذرا و قابل اصلاح، امکان استقرار و تداوم تصمیم گیریهای و رفتارها و عملکردهای نابخردانه طولانی مدت وجود ندارد. ولی در جوامع غیر دموکراتیک و ساختارهای تک قطبی و یکدست که ایجاد آن با استفاده از قدرت و حذف افراد و گروههای دیگر بوجود آمده است، بدلیل عدم امکان دخالت و رقابت سایر افراد و گروههای جامعه، تصمیم گیریهای و رفتارهای نظام حاکم می تواند بدون امکان ایجاد تغییر در آن ، برای مدت طولانی ادامه پیدا نماید.
تنها شانس چنین جوامعی می تواند این باشد که آن نظام تک قطبی و یکدست، از موهبت شعور و انصاف بهره مند باشد تا شاید، بدین دلیل، اندکی از مصیبت ها و آسیب‌های اجتماعی نظام های تک قطبی، تلطیف شود.
واقعیت این است که در تمام جوامع انسانی، انسانهای بی شعور و انسانهای با شعور ، انسانهای دگراندیش و انسانهای خودخواه ، انسانهای باهنر و توانمند و خلاق و انسانهای بی هنر و ناتوان و بی‌عرضه وجود دارند، خواه در جامعه سنتی افغانستان، خواه در جامعه مدرن آمریکا، خواه در جامعه عقب مانده آفریقا، ولی تفاوت اصلی این جوامع، در دست داشتن عنان جامعه توسط اکثریت باشعورتر و دگراندیش تر و توانمند تر و هنرمندتر و خلاق تر است و در موارد معدود هم در صورتیکه به هر دلیل، در مقطعی، بی شعورانِ ناتوانِ خودخواهِ بی عرضهِ فاسد، در مسند تصمیم سازی و تصمیم گیری قرار گرفتند، سیستم های نظارتی و کنترلی که در جامعه تدوین شده است، امکان ادامه طولانی مدت و انجام رفتارهای بدون حساب و کتاب را به آنها نمی دهد.
از نظر اصول مدیریتی، عدم وجود گروه معارض یا منتقد ، مانع رشد و اصلاح هرگونه مدیریت در هر سطحی می شود و مدیران " توانمند و باشعور و عاقل" برای فربه سازی خود ، حتی اگر به هر دلیل معارضی نداشته باشند، خود اقدام به ایجاد زمینه ایجاد چنین معارضانی می‌کنند .برای مدیران توانمند و عاقل، یکدست شدن مجموعه تحت مدیریت آنها، به معنای در جازدن و حتی عقبگرد خواهد بود و بدلیل توانمند بودن و بهره وری از قوه عاقله، نگران عقب ماندن خود از رشد جامعه تحت مدیریت خود نیستند و تلاش می کنند، همزمان با رشد جامعه، خود را نیز به نسبت بیشتری از رشد جامعه، ارتقا دهند و از طرف دیگر، در صورت عدم امکان رشد خود، اصراری بر چسبیدن به جایگاه خود نداشته و جایگاه خود را ، حتی پیش از پایان فرجه قانونی، به دیگران واگذار می کنند، موضوعی که به کرات، در مورد بسیاری از حاکمان کشورهای دموکراتیک یا مدیران شرکت‌های اقتصادی یا مربیان تیم های ورزشی دیده ایم.
در جوامع غیر دموکراتیک که از روی بدشانسی افراد آن جامعه، افراد ناتوان و غیرخلاق و غیرمنصف، عنان کار را بدست گرفته اند و هیچ راه دموکراتیکی هم برای اصلاح آنها وجود ندارد، تنها راه مقابله با آنها، " ندیدن آنها، تحریم توصیه های آنها، و عدم مشارکت و همراهی با آنهاست،"
  امروز که" سدا و صیمای میلی" بدلیل تک قطبی شدن ، تریبون یکطرف اقلیت " ناتوان و غیرخلاق و فرصت طلب" شده است ، تنها راه مقابله با آن، تحریم دیدن آن، تحریم توصیه های آن، تحریم خرید تبلیغات آن، تحریم مشارکت در آن، تحریم استقبال از آن ، و تحریم مجریان و میهمانان و کارشناسان آن است.
مجریانی که برای خوشامد بالادستی، به شعور جامعه و باشعوران جامعه توهین می کنند و میهمانان و کارشناسانی که بجای آرام کردن جو ملتهب جامعه، بنزین بر آتش زیر خاکستر جامعه می پاشند که نمونه آخر این بی خردی را در اظهار نظر افرادی در برنامه هفت در توهین به زنان جامعه و حمایت نامناسب ریاست سازمان از آنها شاهد بودیم.
اگر در مقابل تمسخر و تحقیر و حتی تهدید این افراد که در نبود افراد عاقل و توانمند، متکلم وحده شده اند، بایستیم، مطمئنا مجبورند که تغییر رویه داشته باشند.
اگر زورمان پر زور باشد، قطعا زیر بار زور خواهند رفت....
دکتر حسنی
۱۸ بهمن ۱۴۰۱

http://T.me/DrHasaniGh