خیالهای من/ مهدی عاطف‌راد

من از اهالی محله‌ی قدیمی خیالبافی‌ام

محله‌ای وسیع و دل‌گشا

و ساکنان باصفا و ساده‌اش

همه چه مهربان و باوفا

پر از صداقت و صمیمت

بدون شیله پیله و ریا

تمامشان هم اهل دل، هم اهل حال

تمام ساکنان این محله، خوش‌خیال

و پرورنده‌ی هزارها هزار ایده‌آل

خیالها و ایده‌آل‌های خوب

خیالها و ایده‌آ‌ل‌های روشن امیدآفرین

خیالها و ایده‌آل‌های روح‌بخش

خیالها و ایده‌آل‌های دل‌نشین.

خیالها و ایده‌آل‌ها مرا به دوردستهای بی‌کرانه می‌برند

به زادگاه آبی طراوت و ترانه می‌برند

به لحظه‌های یادمان جاودانه می‌برند

به چشمه‌سار شوروشوق‌های شاعرانه می‌برند

به سرزمینی از سیاهی دروغ و حیله و فریب، دور و بی‌نشان

به زادبوم مردمان مهربان

و خوی‌های خوب و چهره‌های شادمان

مرا پر از نشاط و شور می‌کنند

دل مرا بدل به چشمه‌سار نور می‌کنند

و می‌کنند خاطر مرا بدل به گنج خاطرات دل‌نشین.

بدل به آسمان آفتابی بدون ابر

بدل به صبح تابناک راستین.

و در مسیر دلکش خیالبافی‌ام

به سرزمین صلح پایدار و ماندگار فکر می‌کنم

به شهرهای مهر و دوستی

به راههای باز و بیکران همدلی

چه نفرتی‌ست در وجودم از سیاهی پلید جنگ

چه‌قدر منزجر از این‌همه تباهی‌ام

و بیعدالتی که خاستگاه هر بدی و زشتی و پلشتی است

و ریشه‌ی عمیق هر اسارتی‌ست

چه‌قدر منزجر از این‌همه فریبکاری‌ام

تظاهر و دورویی و دروغ‌گویی و ریا

شکنجه می‌دهد مرا

و زندگی در این جهان غرق در خشونت و ستیز و کین

برای من که از اهالی محله‌ی قدیمی خیالبافی‌ام

چه زجر‌آور است و نفرت‌آفرین!