همبستر شبانه ی دریاها /محمدعلی_شاکری_یکتا

بندر نشسته منتظر باران

با چتر کهنه ای گشوده تراز اندوه

زیر سکوت خسته ی لب هایش

یک کهکشان سحابی و خاکستر

تابیده در هوای مه آلوده.

در لخته لخته جلبک و نیلوفر

رنگ جهان زنده نشانی بود

از عشق آن سپیده ی دریایی.

زورق میان وسوسه می لغزید

مانند بوسه ای که نشد تکرار

برنازکای آن لب بی گفتار.

در لحظه ی پریدن دُرناها

با چشم های شرقی توفان خیز

که بازتابی از تموّج کشتی ها

پیچیده در میان مردمک اش انگار،

اینجا کنار دکّه ،

لب ساحل

با ماهیان مرده قرارش هست

همبستر شبانه ی دریاها.

نوسروده ای از دفتر" سرگردانی در آینه های شکسته"