شکار / اقبال مظفری

                           

چه آمد آن شکاری سرگشته را که پیش عالم و آدم

مانند جان کوچک آهو

شیرین‌شیرین، مثل عسل توی غرفه‌های کوچک کندو

در کام خرس‌های همین حوالی نزدیک می‌رود؟

نگاه کن!

مردۀ مارا به کجا می‌برند

مرده خوارها که می‌برند و می‌درند و می‌خورند و بعد هم

چه بی صدا و بی کفن دفن می کنند و

استخوان مانده از ضیافت چرکین خنازیر را

بو می‌کشند.

می‌ورد به چنگ کرکس و ببر و پلنگ پیر

شیرین با جان کوچک آهو چی می‌کنند

این شغال‌ها و گرگ‌ها و کوسه‌ها

که دندان قروچه‌شان عصبِ ماه را خراش می‌زند؟

معنای جان کوچک آهو را

شیرینی عسل توی غرفه‌های کوچک کندو را

نفرین ماردان و خون سیاوشان را تا کی 

لابلای شام غریبان و گرگ بیابان و 

ماه آسمان بنویسیم؟

یا مثلاً از جناب رضا خان بپرسیم:

شما که مدرس را می‌کشید، ارانی را می‌کشید

و جان کوچک آهو را می‌خورید

وفی‌المجلس

این که چه آمد آن شکاری سرگشته را؟

یک بار هم برای خدا برویم قلم‌ها را برداریم و به جای علم‌ها

پرشالمان بگذاریم و توی کوچه‌ها و خیابان‌ها

راه برویم و داد بزنیم:

"که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش"؟

تهران – 15/ 7/ 91

#اقبال_مظفری

https://t.me/joinchat/AAAAAEKCF61dHmskkML-UA