خوب / نزار قبانی
... دو ▫️
بگذار برایت چای بریزم
امروز به شکل غریبی خوبی!
صدایت نقشی زیباست بر جامه‌ای مغربی
و گلوبندت چون کودکی بازی می‌کند زیر آیینه‌ها…
و جرعه‌ای آب از لب گلدان می‌نوشد
بگذار برایت چای بیاورم،
راستی گفتم که دوستت دارم؟
گفتم که از آمدنت چقدر خوشحالم؟
حضورت شادی‌بخش است مثل حضور شعر
و حضور قایق‌ها و خاطرات دور...
#نزار_قبانی
میلادشقایق / حسن اسدی
نفَس بادازآیینه ی زنگارسپهر
گَردظلمت می شُست
رنگ رخساره ی شاداب سحَر
ازشکوفاییِ میلاد، بشارت میداد
زلف لغزنده ی نور
ازسراشیبیِ آفاق به گلشن میریخت
پنجه ی نرم نسیم
ازبناگوش لطیف هرگل
شبنمی می آویخت
مادرِخسته ی خاک
دردل بسترعشق
آخرین جرعه ی سرمستی را
درتب خلسه، به رگهای کبودش میریخت
سرو دلباخته‌درجنبشِِ گلزایی خاک
شاخه های طرب آلودش را
بافریباییِ قندیلِ غزل می آراست
بانگ شادی زلبِ بلبلکان برمیخاست
ناگهان
باشکوفایی گلبانگ سروش
گاهواری به شکوه ابدیت جنبید
شعله ی عاطفه رقصید
شقایق خندید
خنده ای کز نفَس عطرینش
دربلندای سپهرشاعر
یک گلستان گلِ اختررویید
اینک ایدوست زمان رادریاب
دوستی رادریاب
که زفرخندگی خرم میلادشقایق، دیری ست
آسمانِ" شبدیز"
چلچراغی دارد
که به ویران شدنِ قلعه ی شب،کوپالی ست
به گرانباری مشتِ خورشید!
شعر شکوفایی است / حسن اسدی
چه سنگین است غم پرنده ای که عاشقانه ترین آوازش را در گلو زندانی کند و فرصت پرواز را به خاک بسپارد. چه سنگین است غم غنچه ای که پیش از لذت شکفتن،تاراج خزان را به تماشا بنشیند.
و چه سنگین است غم انسانی که تصویر اندیشه هایش را در چهارچوب آیینه ی غبار گرفته ی ایام به زنجیر کشد!
****
شکوه پرواز،لذت آواز ،راز شکفتن و عطر شادابی را از جام لحظه ها نوشیدن،نیازمند صلابت و صبوری است.
زیرا،ردای شکفتن،برازنده ی غنچه است که شب های سرد انتظار را با خیال خنده ی خورشید سر کند تا به دمیدن سپیده،آغوش لحظه هایش را به روی نسیم شکوفایی بگشاید.
آواز در حنجره ی پرنده ای شور آفرین است که از خنجر خار ها نهراسد و پرواز،نصیب مرغی است که زخم تیر سرکش تیراندازان را به جان پذیرا باشد.
و ... شکستن چارچوب غبارین اندیشه ها مخصوصا درشعرمعاصر،شهامت انسانی را می طلبد که با زخم شمشیر شماتت کهنه پرستان متعصب ونوگرایانِ سردرگم، از پای ننشیند.!
انتظار،امید و شکیبایی موج های زلال جویباری هستند که ردای تیرگی را در ترنم شفاف خویش می شویَند.و با دامنگستری خویش حتی سنگ های عقیم را در گذر زمان بارور می کنند و انسان را به نگرشی نو در چشم انداز طبیعت وامی دارند.
**
انسان را می ستایم که نهال بالنده ی باغ افرینش است و شمیم شکوفه های «شعور» را در فضای بیکران طبیعت می افشانَد.
عشق را می ستایم که سبزینه ی جادویی طراوت را در آوند های همین نهال جاری می سازد وشاخسارانش را با شکوفه های عاطفه و احساس می آراید.
شعر را می ستایم(در پویایی،ایجاز،،مضمون های بکروترکیب های بدیع وتصویرهای تازه ،پیام و ...که باتکیه برتجربه ها وآفریده های گذشتگان . بانوآوری وکشف فضاهای کشف نشده همراه باشد) وشاعر را ..... که در لحظات ناب سرودن،انسانی است در هاله‌ای از معنویت ودر لباسی ازمعصومیت.
با شعر تنفس می کند و در لحظات جادویی الهام،فضاهای ناشناخته را به تصویر می کشد و با تکیه بر بازنگری و بخشیدن شخصیتهای نو،به واژه ها،حسی تازه را برمی‌انگیزد.
نوسانات روحی شاعر اعجاب انگیز است! گاهی در ستیغ اسمان،بیرق خورشید را بر دوش گرفته وبانگ سرمی دهد: میلاد شکوهمند سحر مبارک باد! گاهی در برابر تازیانه طوفان،سپر بلای شکوفه ها می شود؛گاهی چون عندلیبی در باغ خزان زده باپیکری بیجان از داربست شاخه ها می آویزدو گاهی چنان عقاب در سپهر بالادست به بیچارگی فرودستان خاک نشین می‌اندیشد در همه این لحظه ها با صداقت ای شفاف تر از آب در شعرش جلوه می کند.
شاعر انسانی است که شاید در این کره خاکی حتی اجازه چیدن گلی رانداشته باشد اما در شعر هایش،ستاره چین باغ آسمان هاست.
در هر نفس هزاران حیات پنهان و در هر واژه ، هزاران پیام نهفته دارد.
شعر، شراب است. شراب گیرا و آتشین و مایه ی تسلای مجنون های است که لیلا ها یشان قربانی زور و نیروی اهریمنی زر شده‌اند.
شعر فریاد است در برابر بیداد،فریاد آذرخشی است که سینه ابرها را می شکافد تا خورشیدی را که در طلسم تاریکی به زنجیر کشیده شده است در آفاق به پرواز در آورد.
شعر بیدار کننده عاطفه ها افشا کننده ی
اسرار رنج کودکی است که لذت نوازش را حتی در خواب هم نچشیده و راز دستهای پینه بسته و پاهای تاول زده اش را در این دنیای خواب آلود،هیچ گلویی فریاد نکشیده است.
تهران_حسن اسدی«شبدیز»
حسین صفاری‌دوست / لیلا طیبی
حسین صفاری‌دوست، متولد سال ۱۳۲۸ در قزوین است. او نخستین مجموعه شعر خود را با نام «فصلی از شکفتن» در سال ۱۳۵۴ منتشر کرد و تا کنون ۲۰ مجموعه شعر به چاپ رسانده است. «مهمانی سنگ‌ها»، «نهال»، «کوچه‌های بی‌عابر»، «اندیشه‌های زخمی»، «خورشید خمیده»، اثر دوجلدی «با نیما و دیگران»، «خاکستری هزار قناری»، «با تاک‌های قرمز قزوین»، «چکاوک در حصار»، «این‌جا ستاره‌ها همه می‌سوزند»، «آتش خلوت نشین»، «آن وعده‌های پر پر دیروز»، «چندمین نفر روزگار؟!» و «حتما خیال آمدنی است» از دیگر کتاب‌های این شاعرند.
صفاری‌دوست که بیش از چهار دهه در حوزه ادبیات و شعر خدمت کرد، شاگرد مهدی اخوان ثالث و از پیروان شعر نیما بود. وی معتقد بود شعر خود را بیان می‌کند و نیازی به توضیح ندارد.
او بعد از دو سال در بستر بیماری بودن به علت عارضه مغزی، روز ۳۰ تیرماه ۱۳۹۹ در بیمارستان امام خمینی تهرلن دارفانی را وداع گفت. این شاعر در یک دهه گذشته به علت بیماری دیابت و سکته قلبی و مغزی بیشتر در بستر بیماری بود و کمتر در حوزه فرهنگ و ادبیات فعال بود.
- نمونه شعر:
«تاریک، بی‌درخت، بی‌کاسه کوزه و فرش
بی‌یار و بی‌اقربا، خاموش
کنار صندلی سال‌های خویش
مردی با خاطرات فراوان
خم گشته روی آرنج سایه‌دار
مثل امروز قامتش...»
جمع‌آوری: #لیلا_طیبی (رها)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منابع
- سایت ایران کتاب.
- سایت هنر آنلاین.
- سایت عصر ایران.
سه گانی / پاییز رحیمی
فکر می کردم شب اندوه
شانه های تو شکیبایند
حیف اما قله ها از دور زیبایند
پاییز رحیمی