زود / محسن صلاحی راد

‌


یک کوه آتش می‌وزد در شیشۀ رود
چرخِ فلک خون‌بار و پردود
می‌بینمت زود.


‌

برای بهار بی «امیر» / سید مرتضی معراجی

                     
         ----------------------
بی تنگ و
             بی ماهی
بی سبزه و
                سفره
بی تخم مرغ های رنگی
اسکناس های لای قرآن
بوسه و تبریک

حتی
بی تو ...

بی تو

می بینی
حتی بی تو نیز
شیهه می کشد و می گذرد
با هودجی سبزه و شکوفه
توسن بی قرار ایام

و می فهمی چه سالها بیهوده
منتظر تحویلش بوده ای
وقتی بی تو نیز
سال
       نو می تواند شد.
۱۴۰۲/۱/۹
#معراجیـسیدمرتضی
@walehane

نقطه اضافه / امیر دادویی

شب از شعاعِ دلخوشیِ کوچه دور بود
با ما اگر رفاقتِ سنگی صبور بود
سرخورده در تقاطعِ اندیشه‌ای عقیم
شرمِ شکستِ آینه‌های غرور بود
در پشتِ خطِّ درد، نشستن به انتظار
تفسیرِ عاشقانۀ ذهنی نمور بود
سنگِ‌صبورِ بی‌کسی‌ام پشتِ فصل‌ها
این عکسِ نقش‌بستۀ بر سنگِ گور بود
شب در حریقِ حیرتِ فانوسِ کهنه سوخت
با ما مرورِ فاصله‌ای سوت‌و‌کور بود
تعبیرِ زندگی زِ حضورِ مدامِ ما
آن نقطۀ اضافۀ بینِ سطور بود




چهاردهم فروردین هزاروچهارصدودو
#امیر_دادویی
@amirdadooei

هنوز پشت پنجره / سعید سلطانی طارمی

هنوز کوچه های شهر از دهان خاطرات تو طلوع می کنند
هنوز روزها سرود خویش را
از ابتدای پلک های تو شروع می کنند
هنوز می شود تو را نفس کشید
هنوز می شود تو را شنید

کدام شهر خاورِمیانه بود؟
کدام قهوه خانه ی کدام شوش با تو آشنا شدم؟
کنار من نشستی و جهان طلوع کرد.
جهان که از خطوط نرم دستهات صلح را شناخت
و در دهان عشق آشیانه بست

زمان هنوز پشت کوه قاف بود
که هفت بار از فواصل دهان تو سرک کشید
تمام شیشه های بی زمان شکست
عدد ظهور کرد
عدد تو را زمن گرفت
عدد مرا از ابتدای خویش دور کرد.
عدد جهات را شمرد
به روزها، گیاه ها و آهوان پلاک داد
تو را به دوردستهای دور برد.

هنوز نوح ساحلی نداشت
که از تمام راه های خیس
خیال شهرهای تازه را صدا زدی
تنور و دامن از دهان دستهای تو
جوانه کرد
نگاه عاشقانه گشت و گشت تا
شرار چشمهات را ترانه کرد.

تو را کجا ندیده ام؟
تمام شهرهای خاورمیانه از من و تو زنده اند
تمام بادهای این مسیر
از التقای دستهای ما وَزَنده اند
بگو که چند بار پیش پای صلح
سر مرا بریده اند؟
بگو که چند بار عاشقانه های دجله  را
به خاک و خون کشیده اند؟

همیشه صلح را بهانه می کنند
همیشه توی واژه های تند و تیز لانه می کنند
همیشه واژه ها مرا به جنگ می برند
همیشه واژه ها تو را در انتظار می کشند
همیشه از جنازه ی عظیم شهرهای سوخته
دو چشم من جوانه می زند
و نام چشم های برده رفته ی تو را
به شهرهای کور می پراکند
عجیب نیست؟
هنوز جنگ و صلح واژه اند
اگر درخت یا پرنده یا گوزن می شدند...

خیال کن هنوز هم کنار من نشسته ای
صدا و حرف و واژه مرده اند
درختها و آبها به هم نگاه می کنند
و دستهای من به دستهات میوزند

                        1/11/95

خودکشی / محسن الوان ساز