نمونه های شعر دیروز برای تبرک
در آن جهان خوب.../ فریدون مشیری
آیا اجازه دارم،
از پای این حصار
در رنگ آن شکوفۀ شاداب بنگرم
وز لای این مُشبَّکِ خونینِ خارخار،
ــ این سیم خاردار ــ
یک جرعه آبِ چشمه بنوشم؟
« بیرون جلوی در ۱ »
چندان که مختصر رمقی آورم به دست،
در پای این درخت، بیاسایم،
آیا اجازه دارم؟!
یا همچنان غریب، ازین راه بگذرم،
وین بغض قرن‌ها « ناتوانی» را
چون دشنه در گلویِ صبورم فرو برم؟
در سایه زار پهنۀ این خیمۀ کبود،
خوش بود اگر درخت، زمین، آب، آفتاب،
مال کسی نبود!
یا خوبتر بگویم؟
مالِ تمامِ مردمِ دنیا بود!
دنیای آشنایان، دنیای دوستان،
یک خانۀ بزرگ جهان و،
جهانیان،
یک خانواده،
بسته به هم تار و پود جان!
با هم، برای هم.
با دست‌هایِ کارگشا، پا به پای هم.
در آن جهانِ خوب،
در دشت‌های سرسبز،
پرچین آن افق!
در باغ‌های پرگُل
دیوارِ آن نسیم،
با هر جوانه جوشش نور و سرورِ عشق،
در هر ترانه گرمی ناز و نوای مهر،
لبخند باغ کاران تابنده چون چراغ،
گلبانگِ کشت‌ورزان،
پوینده تا سپهر؛
ما کار می کنیم.
با سینه‌های پر شده از شوق زیستن.
با چهره‌های شاداب چون باغ نسترن،
با دیدگان سرشار، از دوست داشتن!
ما عشق می فشانیم،
چون دانه در زمین.
ما شعر می سراییم،
چون غنچه بر درخت!
همتای دیگرانیم،
سرشار از سرود،
از بند رستگانیم
آزاد، نیک بخت...!
مام رنجها / محمد رضا شفیعی کدکنی
هرگز ندیده بودم چشم تو را چنین
در خون و اشک غوطه‌ور،
ای مام رنجها!
ای میهنی که در تو به خواری
مثل اسیر جنگی یک عمر زیستیم
زین گونه زیستیم و به هق‌هق گریستیم
سحابی خاکستری / محمد مختاری
آغاز شد سحابی خاکستری
و ماه من هنوز
چشم مرا به روشنی آب می شناسد.
چتری گشوده داشته است این گذرگاه
که در هم
پیچیده است
و لا به لای خاطره ابریش ستاره و ماه
هر کس به سوی مردمکی می پناهد
کز پشت پرده هایی نخ نما فرا می خواند
همزاد چشم های توام
در بازتاب آشوب
که پس زده است
پشت دری های قدیمی را و نگران است.
آرامشی نمانده که بر راه شیری
بگشاید.
و روشنای بی تردیدت
از سرنوشتم اندوهگین می گردد
دنیا اگر به شیوۀ چشم تو بود
پهلو نمی گرفت بدین اضطراب.
یک شب ستاره
از پنجره گذشت و به گیسویمان
آویخت
و سال هاست
کاین در گشوده است به روی شهاب.
امشب شهاب از همه شب آشنا تر است
چل ساله بیقراری و
ماهی که پس زده است پشت دری ها را
تا بلرزد
در چلۀ پریشانی.
امشب دری میان دو دریا گشوده است
سیل شهاب می ریزد در اتاق
طغیان چشم بر می آید تا سحابی.
اکنون ستارگانی
که دست می گذارند بر پیشانی ام
و می هراسد پوست
در لرزش عرق.
چشمان ناگزیرم را بر می گیرم
از کفش های مرگ که آغشته است به خاکستر
و رد پایش را
تا چار راه سرگردان
دنبال می کنم.
زاده شدن دوباره به تعویق
افتاده است.
در پردۀ زمخت و چروکیده ای نهان مانده است
رؤیای آبی جنینی
که می تابد
از نازکای صوتی پلک.
پیشی گرفته است دوباره
این جفت بر جنین.
از پرده ها فرود می آید
ماه
وز شاخه های بید می آویزد
و لای سنگ و بوته و خاکستر
از باد
آرامش زمین را سراغ می گیرد.
شاید صدای گنجشکی
از شاخۀ سپیده نیاید.
شاید که بامداد
خو کرده است با خاموشی.
چشمان بسته ات را اما می شناسم
و زیر پلک هایت
بیداری من است که بی تابم می کند.
تا عمر در نگاه تو آسان شده است
از چشمم آستان گدازانی کرده ام
کآسوده از شدآمد خاکستر
بگشوده است بر لبۀ باد.
از گردش زمین
سبق می برد
می ایستم برابر خاکستر
تا گیسویت به شانۀ مهتاب بگذرد.
سه گانی / فاطمه موسوی
از سکوت و انزوای خود مترس!
در تو صد پرنده می‌کشد نفس؛
ای پرنده جان! برقص در قفس!
#فاطمه_موسوی
╭━═━⊰
سه گانی / حمید رضا نفر
با کدامین بهار می‌آیی؟
با کدامین ترنم شادی؟
ای سفر کرده! آی آزادی!
#حمیدرضا_نفر
╭━═━⊰
زخم پنهان /محمد جلیل مظفری
در من هزاران زخم پنهان ریشه دارد
در شعرهایم رنج و عصیان ریشه دارد
من زادهٔ غوغای فروردینم اما
در جان من اندوه آبان ریشه دارد
ابرم ولی با باد پیمانی ندارم
در خلوت من بغض باران ریشه دارد
بعد از هزاران سال تنهایی و غربت
بیگانگی در من کماکان ریشه دارد
در خاکِ نفرین‌گشتهٔ بی‌حاصل من
آلاله‌ای سر در گریبان ریشه دارد
بغض هزاران ساله‌ای با بوی غربت
در شمعدانی‌های ایوان ریشه دارد
تقویم می‌گوید که همزادِ بهارم
اما جهانم در زمستان ریشه دارد
فروردین ١٤٠٢
#محمدجلیل_مظری
http://t.me/barfitarinaghosh