به بهار / محمد ابرغانی

به بهاری که می رسد از راه

حرفها دارم و نمی گویم

بگذارید

از در آمد که تو ،

سر و رویی صفا دهد

با یکی چای تازه ی خوشرنگ

که کشد هورت

خستگی از تنش برون برود

بعله ، اینقدر صبر کردم من

این یکی دو دقیقه هم رویش

خب بهار عزیز سوقاتی

این همه چشممان سفید شده

که بیایی بگو چه آوردی

مات مانده است و  قند در دهنش

گوئیا مثل سنگ خشک شده

سرفه ای می کند

صورتش تیره می شود

ول کن آقا ، نخواستم کادو

چایی ات را بخور

از شما گنده تر نداد کادو

سخن من مزاح بود

برو آقا به کار خویش برس

نشوی زیر هر فشار پرس!