اگر من می توانستم
تمام بند ها از پیکر زندانیان آزاد می کردم
اگر من می توانستم
به هر جا ی جهان ویرانه بود آباد می کردم
برادر ! آرزو حد یقف دارد
به ایکاش و اگر کاری نیاید بر
بله . من واقفم اما
اگر با هر اگر حاجت روا می شد
چه دوغی می شدی دریا
فکر می کردیم
«خیابان» حق ماست
می توانیم به خیابان برویم
فریاد بزنیم و اعتراض کنیم
نمی دانستیم
چشم در چشم ما
«خیابان» را
به گلوله می بندند
و درختها را
سلاخی می کنند
تجربه همین نیم قرن اخیر به ما می‌گوید که از هر کسی که ظلمی در حق او شده، بدون توجه به مرام و تفکرش (از حقوق انسانیش) دفاع کنیم اما به خاطر داشته باشیم هر کسی که زندان می رود مسیرش درست و برحق نیست. به خاطر داشته باشیم مسعود رجوی و دارودسته اش سالها زندانیان سیاسی بودند.
تجربه همین نیم قرن اخیر ما می گوید که مسیر اصلی و درست آزادی نه از زندان و زندانی سیاسی و تبدیل هنر و ادبیات به سلاح و چریکیسم و امثالهم بلکه از گوش سپردن به سخنان فیلسوفان و متفکرین و اهالی واقعی اندیشه می گذرد.
تجربه همین یک دهه اخیر به ما می گوید که بیشترین کسانی که در راه هدف و آرمان خود خطرات مختلف را به جان خریده، زندانی و شکنجه شده و به راحتی از جان خود نیز می گذرند بنیادگرایان دینی و اعضاء القاعده و داعش و امثالهم هستنند.
تجربه همین نیم قرن اخیر به ما می گوید که دمیدن بر طبل ناساز قبیله گرایی هدفی جز ایجاد جنگ داخلی و در به دری و خشونت افسارگسیخته ندارد.
تجربه همین بیست سال اخیر منطقه به ما می‌گوید که کلید واژه «حملات شیمیایی» و «سلاح شیمیایی» ابزاری برای توجیه تهاجم نظامی و اشغالگری و دخالت بیگانگان در کشور هدف است. تاریخ همین دو دهه اخیر به ما می گوید که عراق با کلید واژه «سلاح اتمی» و افغانستان با کلید واژه «مبارزه با تروریسم» و سوریه و لیبی و یمن با کلید واژه «سلاح شیمیایی» به این روز افتادند.
تجربه دو دهه اخیر به ما می گوید که شعار صدور «دموکراسی» برای خاورمیانه در نهایت باعث صدور سرباز و تانک و بمب افکن و جنایات جنگی وسیع شده است.
حال انتخاب با ما مردمان زمانه است که چشم و گوش و عقل و فکرمان را دربست در اختیار رسانه ها قرار بدهیم و همان مسیری که سایر کشورها رفته اند را با حدت و سرعت بیشتری طی کنیم و همان کلیدواژه هایی که در عمل چیزی جز اشغال و ویرانگری در پی نداشت را دنبال کنیم و یا آنکه چشمها و گوشهایمان را باز کنیم و اجازه ندهیم که عصبانیت و ناراحتی از وضع موجود قوه تعقلمان را تعطیل کند و با دقت بیشتری در اخبار و جنجالهای سیاسی که حول نام ایران ایجاد می شود بنگریم.
@kharmagaas
زندگی اجتماعی ما مثل بدنی گرفتار مرضی ناشناخته و پر تب و تاب، دستخوش نوسان‌های شدید سیاسی است. در تناوب میان دیکتاتوری و هرج و مرج و پرتاب از قطبی به قطب دیگر و در تلاطم های شدید تاریخ اخیر ایران، که سیاست هر چه بیشتر سرنوشت ما را زیروزبر می‌کند ضرورتاً توجه بیمارگونه ما به آن هم بیش تر می‌شود به نحوی که زندگی سیاسی جای تمام زندگی اجتماعی را می گیرد.
□شاهرخ مسکوب (۱۳۷۱)|چند گفتار در فرهنگ ایران|تهران
@morour1401