من آن عاشقم/ هومن گلهو

من آن عاشقم که...

نه از جنس آن عشقهایی که هرجا...

نه همرنگ آن عشقهایی که یک روز...

من آن عاشقم که...

همان عشق ناجنسِ لاقیدِ بی رنگ

همین عشق بی نام و بی ننگ

من آن عاشقم که...

تو را فارغ از هرچه و هرکه و هر کجا دوست دارد

تو را فوقِ چون و چرا دوست دارد

تو را دوست دارم

چنانی که بایست و باید

تو را دوست دارم

بلاشک و شاید.

آفتابی/هومن گلهو

می زنم از خانه بیرون

بوی باران می زند بر من

های!

ای نارنجِ باران خورده ی شبگیر

در من آفتابی شو.

نوخسروانی /علی_عباسنژاد

جهان و هرچه در او هست: خیمه‌شب‌بازی 

من و پیاده رو و ساز کهنه و فریاد

هوای آبیِ چشمت: بلندپروازی... 

واسوخت/هومن گلهو

حاشا !

من و گدائیِ عشق از کسی ؟!

مباد !

حتّی اگر تو باشی

                              آن کس

                                    ای آرزوی من !

اینک

اگر

   دستی دراز کرده ام از مهر

                                             پیشِ تو

پل بسته ام که بگذری از خود

                                        به سویِ من

                                ای آبِ روی من!*

* با رخصت از مولانا صائب تبریزی

دوباره/محمد علی شاکری یکتا

پیدا شدن

بعد از هزار فصل غباری.

رنگین کمان دوباره مرادید.