پُرسه / محمدعلی شاکری یکتا

برگشته ایم 

از ختم یک نفر که صدایش را

 روی سکوت بلند می کرد

جامه دران حوالی تنهایی

به همسرایی باران و باد دلخوش بود

گاهی کنار سایه ی پرچین ها

چمباتمه می نشست

و زیر لب 

برای برکه ی خشکیده آرزو ها داشت. 

*

برگشته ایم 

از ختم یک نفر 

که روزهای زیادی قدم زنان

می رفت و سوت می زد و کبریت می کشید

و فکر های تیره ی خود را روشن می کرد.

وقتی به خانه بر می گشت

تاریخ می نوشت

متن کتاب های قدیمی را

ورق ورق به باد می داد

از جمله تا علامت پرسش

زیر تمام حادثه ها خط می کشید

و خط خطی می کرد

گاهی میان خط و نقطه خطا می کرد.

*

برگشته ایم 

از ختم یک نفر که همیشه

دریاچه ی نمک را می خندید 

و طنزهای با نمکش جدّی بود.

این روزها ،

ختم کلام :

 از پشت عینک دودی  که بنگریم

چیزی به انتهای تیره ی دنیا نمانده است.

15 آذر ماه 1400

https://t.me/mayektashakeri