سنگین / محمد رضا راثی پور

ای نی ، به یاد نیستان، سر کن نوای حزین را

تا بغض حسرت بگیرد ، امشب گلوی زمین را

از بی تمیزی زمانه ،   نشناخت دیو از سلیمان 

بی هیچ شبهه پذیرفت، اغوای نقش و نگین را

وقتی که تعلیم عیسی  بارآورد چون یهودا

بهتر که پایان نباشد  مهمانی واپسین را

از دستبرد ملخها برگی به شاخی نمانده

داس دنائت درو کرد اندیشه بر ترین را

تیغی اگر تیز دارد، یرلیغ چنگیز دارد! 

 قاضی  که از خون مظلوم  ، پر می کند ساتکین را

با این دل جزم اندیش لیلاج شک بر نیامد

بر رغم هر باختن باز ، گسترد نرد یقین را

هر تیشه هر شب ببیند خواب در افتادنت را

ای تکدرخت تکیده ، سنگین تو کردی زمین را! 

تیر 78

،