مشت / محمد رضا راثی پور

در خلوت  خیال ؛بدور از ممیزان

که ناظر و مراقب هر فکر باطلند

من فکر می کنم که هر انسانی

بالقوه می تواند باشد

مشتی مهیب و باعث ویرانی

مصداق مدعایم

همسایه منست که وقتی صدای ضبط 

چرت مدام و متصلش را بهم زند

با مشت چون کلنگ خودش خرد می کند

هر خشت آن بنای رفیعی را 

که آفریده است و بنا می کند هنوز

موسیقی اثیری

یکریز و پله پله

در صحن ذهن من

من فکر می کنم و یقین دارم

این مشت ها و حنجره هایی که جاهلند

مثل ممیزان که به زعم خود

دلواپس و  مراقب هر فکر باطلند

از درک هرچه شادی و زیبایی

و حس و حال هرچه  جدا می کند ترا

از چارچوب عادت و تکرار 

همواره غافلند