تا چراگاه کلاغان... / علیرضا طبایی

باز غفلت زد شبیخونی دگر در خوابمان

مرگ را نوشید بر دست پدر، سهرابمان

سایه‏ هول است و قید از ما نمی‌گیرد ز پای

تا دهان گورها، در خود، نگیرد قابمان

ماهیان تشنه را بلعید ماهیخوار و... باز

سوی مسلخ می‏‌برد، با وعده‏ تالابمان

کشتی نوح است، می‌گویند و بر موج فریب

می‌کشاند ناخدا، تا ورطه‏ گردابمان

معجزی روشن، چو ماه نخشب آوردیم و... هیچ

نیست فرجامی به پایان، جز خم تیزابمان

می‏‌فریبند این رسن‌کاران، به نام مهر و ماه

روز با پیه‌سوز و شب با کرمک شبتابمان

در سرابستان، به جرم تشنگی، می‌افکند

در همان جایی که نی افکند عرب، غرقابمان

تنگ‏ چشمی بین که حاتم‌شهرگان حتی کفی

نان نمی‌بخشند تا از رخ نریزند آبمان

برنمی‌تابد شراری خرد را خشم زئوس

تا چراگاه کلاغان می‌کند پرتابمان!