آیه ی آغاز / سعید سلطانی طارمی

شب می گذشت

و آب های خیره ی آشوب

کابوس پاره پاره شدن می دیدند

و انعقاد نطفه ی هستی

با تازیانه های کبود باد

در برکه های تیره تاخیر

                  وا می رفت

شب بود و می گذشت

دُمواره ای از آتش 

می رفت در پی اش.

سنگ ایستاد و سرد نگاهش کرد.

حس کرد آن تلالو شیرین

وجدان روشن ظلمات است

و می رود که هیزم خورشید خیس را

آتش زند

تا انبساط داغ جنین نور

از آب های تار بزاید

شب می گذشت زار

آشوب بود و آب.

دمواره ای از آتش

افتاده بود بر دل تنگش.

افتاده بود بر سر سنگش

                       9/8/97 کرج