غزل / سیمین بهبهانی

شب چون هوای بوسه و آغوش می کنی
  دزدانه جام یاد مرا نوش می کنی
  عریان ز راه می رسم و پیکر مرا
  پنهان به بوسه های گنه جوش می کنی
  شرمنده پیش سایه ی پروانه می شوم
  زان شمع شب فروز که خاموش می کنی
  ای مست بوسه ی دو لبم، در کنار من
  بهتر ز بوسه هست و فراموش می کنی
  مشکن مرا چو جام که بی من شب فراق
  چون کوزه دست خویش در آغوش می کنی
  سیمین! تو ساقی ی ِ سخنی وز شراب شعر
  یک جرعه در پیاله ی هر گوش می کنی.