تاریخچه ی ادبیات کارگری ژان پیرو / مریم شریف

در قرن هیجدهم و همراه با فلاسفه ی عصر روشنگری واژه ی پرولتاریا- در اصل فقیرترین گروه شهروندان روم بودند که مالیات نمی پرداختند و تنها کارکردشان تولید مثل بود- وارد عرصه¬ی ادبیات شد. منتسکیو آن را با همان تعریف رومی به کار برد. روسو در کتاب قرارداد اجتماعی، نخستین کسی بود که از واژه ی " پرولتاریا " به مفهوم  "تعلق داشتن به محروم¬ترین طبقه ی جامعه" استفاده کرد. کاربرد این واژه، در قرن 19 فراگیر شد. چراکه پاسخ گوی نیاز روزنامه نگاران و رمان نویسان عصر رمانتیسم بود که در صدد مطالعه ی چگونگی سامان یافتن دوباره ی جامعه ای بودند که محصول انقلاب 1789 بود در بطن " مردمی" که از بند جامعه ی اشرافی قدیم رها شده¬بودند، در برابر گروهی که بورژوا – گاهی نیز- سرمایه دار خوانده می¬شدند و "مالک" چیزی بودند، وجود عده¬ای دیگر مد نظر بود که مالک هیچ چیز نبودند. اما این واژه، هرگز به تنهایی و برای نشان دادن مجموع "پرولتر"ها (افراد پرولتر) به کار نمی رفت: پرولتاریا می توانست شهری یا روستایی باشد. هرگاه این کلمه، بدون متمم و به تنهایی به کار می رفت نیز به معنای مجموع افراد بسیار فقیر نبود. بلکه منظور، حالت فقر مطلق و شرایط یک پرولتر بود.
همراه با مارکس و سوسیالیسم اجتماعی و به دنبال تعریف مفهوم طبقه، واژه ی پرولتاریا تبدیل به اصطلاح شد. در یک نظام یک پارچه، پرولتاریا، به کارگران کارگاه ها- که تبدیل به کارخانه های بزرگ می شدند گفته می شود که نیروی کار خود را اجاره می دهند. آنها در برابر تمام کسانی قرار می گیرند که از کار دیگری کسب درآمد می¬کنند.  این گروه – پرولتاریا- به گونه ای سازماندهی می شود تا آینده ی ملت را در دست گیرد. از این پس، همپا با توسعه ی سرمایه داری، گسترش مبارزات کارگری، تعمیق اندیشه ی مارکسیسم، و رشد احزاب کمونیست و دولت¬های سوسیالیستی، اندک اندک، همین برداشت از واژه¬ی پرولتاریا در تاریخ ماندگار می شود. به هرحال، چگونگی کاربرد اصطلاح "پرولتاریا" تبدیل به معیاری می¬شود برای فهم و طبقه¬بندی فلسفه¬ی سیاسی- اجتماعی کسی که در گفتمان خود از آن استفاده می کند.    [متن کامل را در فایل پی دی اف مطالعه کنید]