غزل / محمد جلیل مظفری

نه نور امیدی نه شوق نگاهی
نه حتی به لب خنده‌ای گاه‌گاهی

من و چشم‌هایی به در مانده, بی‌خواب
شب و سربه‌سر تیرگی, رو سیاهی

غزل در غزل شرح نیلوفری‌ها
در اندوه مردابِ اوراق کاهی

تب و تشنگی, لکنتِ ابر و باران
حضور مدامِ سراب و تباهی

چه سرها سرِ دارها زد انلحق
به وقت جنون در شبِ بی‌پناهی

شکستند پیمانِ خود را و رفتند
رفیقانِ بی‌زَهرهٔ نیمه‌راهی

به سمتِ امیدیّ و سوسوی خُردی
دری نیست, حتی دری اشتباهی

خرداد ١٤٠٢
#محمدجلیل_مظری

http://t.me/barfitarinaghosh